উচ্চাৰণ..

যীঁশু
-----

জীৱনৰ বাবে যি ধৰুৱা নাছিল
উশাহৰ ওচৰত,
তেঁওৰ বাবেই এদিন মূক হোৱাৰ বাঞ্চা কৰিছিল
মৃত্যুৰো বৈদেহী কথক

এদিন এটা তৰা নামি আহি চিকুণাই থৈছিল
সেই পুত্ৰৰ আগমনি বাট,
যি পিতৃ আছিল সকলো পীড়িতৰ;
আঙুলিত পিন্ধি এটা উজুটিৰ ঋতু
এদিন  তেওঁ  খোজ দিছিল  এটা শিলাময় অবতৰত,
নিঃস্ব দুয়োহাতত গুজি মাথো কৰুণাৰ বৈভৱ !
সকলো ঘৃণাৰ দলি গোটাই
তেঁও মহীয়ান কৰিছিল প্ৰেমৰ দেউল;

সিদিনা আছিল পৃথিৱীৰ অসুখ;
মঙহ আজুৰি নিয়া প্ৰতিডাল
খঙাল চাবুকৰ বাবে
তেঁও মেলি দিছিল মুৰ্মূৰ্ষু হাতৰ প্ৰেম, ,
নিৰ্যাতিত ওঁঠত তেঁওৰ
উচ্চাৰিত হৈছিল সিদিনা
পৃথিৱীৰ শ্ৰেষ্ঠতম কবিতাটো ;
সিদিনা আছিল পৃথিৱীৰ ভীষণ অসুখ l

ক্ষমাৰ ৰ’দেৰে এদিন যি শুকুৱাই লৈছিল
যন্ত্ৰণাৰ প্ৰতিটো টোপাল,
তেঁৱো আচলতে মানুহেই আছিল;
পৃথিৱীয়ে মাত্ৰ তেঁওক ঈশ্বৰ সজাই
নিজে তেঁওৰ দৰে হব নোৱাৰাৰ
এটা যুক্তি বিচাৰি লৈছিল !!

**********
              ২২-০৩-১২