উচ্চাৰণ..

ৰাতিৰ প্ৰেমিকা
-----------

চুই চাব খোজোতেই
ঘৰচিৰিকা চৰাইৰ দৰে জপিয়াই গুচি গ’ল
ৰাতিৰ অজলা সপোনটো;
অলপীয়া দুখত আবেগৰ প্ৰলেপ লৈ
অধোমুখে থিয় দি ৰ’ল
সহজ সৰল অমায়িক ৰাতিটো !

কেনে নিজান নিজান অথচ উদাস
ৰাতিৰ পলৰীয়া বাটবোৰ,
দুখৰ সংজ্ঞা দি
বিস্মৃতিৰ কেকুৰিতে নেদেখা হৈ পৰে !
কেনে সন্দেহী এই গাভৰু আন্ধাৰবোৰ
হেলাৰঙে নেওচা দি যাব পাৰে
সুঠাম আবেগবোৰ;

প্ৰেমিকবোৰ সাগৰৰ দৰে হব লাগে
তেতিয়া দুখবোৰ
মুকুতাৰ দৰে আলৌলৌৱা হৈ পৰে !
সাগৰৰ বহু নদী থকাৰ দৰে
ৰাতিৰো বহুবোৰ জীয়া সুতি থাকে,
যিবোৰেৰে দুখবোৰ ৰাতিৰ ঘৰলৈ
চিনাকি আলহীৰ দৰে আহি থাকে;
সেয়ে ৰাতিয়ে প্ৰেমিকৰ দৰে কান্দিব নোৱাৰে !
কান্দিব খুজিলেই যে
দুখবোৰে কাথিত বহি ঠেহ পাতে;
কবিৰ দৰে
ৰাতিয়েতো আৰু কবিতা লিখি
দুখক ফুচুলাব নাজানে...!!
এইকাৰণেই ৰাতিয়ে
কবিবোৰক ঈৰ্ষা কৰে;

ৰাতিবোৰ কিন্তু তথাপি অসুখী নহয়,
দুখৰ কাৰণে
সিহতেই চ’ৰাঘৰবোৰত
শীতল পানী আৰু ফুলৰ ডাল সজাই থয়;
সেয়ে কিছুমান কবিয়ে ভাবে
ৰাতি নাথাকিলে
দুখবোৰো কিজানি নাথাকিলহৈ...

কিন্তু কবিবোৰে নাজানে
ৰাতিৰ এজনী প্ৰেমিকা আছে,
যাৰ বাবে ৰাতিয়ে
কৃপণৰ দৰে দুখবোৰ
সাৱতি লৈ ফুৰে...
কবিবোৰৰ উপৰিও আন বহুতেও
এই কথা নাজানে !!

********
            ১৭-০৭-০৩