Thursday 26 June 2014

তেজীমলাৰ কাহিনী
===============

হাতো নেমেলিবি ফুলো নিছিঙিবি
ক’ৰেনো ছোৱালী ঐ
শোটাকানিৰ লগতে আইদেৱে খুন্দিব
তেজীমলাহে ত‍ই;

ফুটুকীয়া ফুলনি এখন পিন্ধি তেজীমলা এদিন আলহী হৈ আহে,
পুৰণি দুটা ফ্ৰক আৰু ফটাকানিৰ এহাল দৰা-ক‍ইনা সখী হৈ
তাইৰ কাষলতি তলৰ মটৰত উঠি আহে,
মিনাকৰা সাউদৰ মহল
দলিচাৰ মজিয়া এধানমানি তাইৰ সপোনটোতকৈও চোন কোমল,
দেঁও দি চায়, তাই উলাহে নধৰা ফৰিং,
হাত পাতি ধৰে ৰ’দৰ মণিহাৰী
লহিয়াই যায় ভোকৰ দোভাগ বেলি
ৰুণুকজুনুক তাই নুপুৰ পিন্ধা হৰিণ;

আকুল নে বিয়াকুল এৰি অহা পুৱতিৰ সুৰ ,
মনমাৰি বহা ওঁঠৰ ঘৰমুৱা বাটত
ফুলো নুফুলো তাইৰ হাঁহিৰ চম্পাফুল উগুলথুগুল
আইলৈ নেকি মনতে পৰে ?
পিতাইলৈ নেকি মনতে পৰে ?
যেন বাগৰিহে যাব নুমলীয়া বেজাৰৰ বাখৰ
যেন বেণী গুঠি গুঠি উৰি আহিব ৰজা ৰণীৰ চিনাকি খবৰ,
চকুত মুৰ থৈ তাইৰ ওৰে ৰাতি সাৰে ৰয়
কোনোবাদিনা দুটোপাল আতোলতোল জোন;

ফেঁহুজালিতেই আন্ধাৰ নিৰাই
পুঁৱাটোৱে মেলা মুজা তাইৰ চকুহাল টুকুৰিয়াই,
তিতা তাৰত আহিন মেলি দি তাই নিমাতী ঘাটৰ ধুবুনী
ঠেঁটুৱৈ লগা আঙুলিৰে জাৰ পখালি পখালি
তাই ৰান্ধনী ঘৰৰ নুপুওৱা বেলি,
পঁইতা ভাতৰ কাহীত দুপৰীয়াটোৱে কলমলাই
বাঢ়নীৰ আগৰ ফাগুন হৈ আবেলিটো পিছলি যায়
নুফুটা কান্দোন এটাৰে ওঁঠ সী
আজৰি হৈ তাইৰ সতে পাটি পাৰে এটা দুপৰ ৰাতি !

উইচিৰিঙাৰ মাত মেলি উৰি আহে এটা শোকৰ সাধুকথা,
লঘোণৰ আঙুলিৰে তাই চুই চায়
সেয়া জোনাক নে ৰুটিৰ টুকুৰা ?
ভাঙো বুলিও ভাঙিব নোৱাৰা
চকুপানীৰ আখৰ জোটনি
জুটিয়াই জুটিয়াই
কেটেৰা দিনবোৰ পাৰ হৈ যায় ;

মাজতে উচুপনিৰ শেলুৱৈত পিছলি
চীনামাটিৰ জোনটো এদিন পৰি ভাঙে
সিদিনা আইদেৱে তাইৰ গাত গৰম পানী ঢালে,
সাউদে গাত ইস্ত্ৰিৰ সেক দিয়ে;
ক’তো আগলতি কলপাত নলৰেও নচৰেও
ফেকুৰি ফেকুৰি ৰাতিটোৱে
ফটাকানিৰ সখীহালকে কয়
"চিলনী আইলে আজি বৰকে মনতে পৰে" !!

ইতি:
হাতো নেমেলিবি ফুলো নিচিঙিবি
ক’ৰেনো ছোৱালী ঐ ,
শোটাকানিৰ লগতে আইদেৱে খুন্দিব
বনকৰা ছোৱালীহে ত‍ই !

===================
২৬-০৬-১৪

Monday 23 June 2014

নেদেখাকৈয়ে দেখিলো তোমাক
=====================

নেদেখাকৈয়ে দেখিলো তোমাক,
দুহাতেদি বৈ গ’ল যেন
হেজাৰ নদীৰ মিনতি;

মাটিৰ মাতাল মাতে মোক মাতে
জিভাত মুৰ দোৱাই ৰয় আহত নীৰৱতা,
পিয়াহৰ তোৰণেদি যি নামি আহিছিল
সি ভালপোৱা নাছিল !
উচুপনিৰ হাতত হাত থৈ এতিয়া
এই তোলপাৰ ৰাতি
তোমাক কি বুলি মাতো কোৱা ?

প্ৰতিজন ভীক্ষুকে তুলি ৰব এদিন
এই আলোড়িত অৰ্থ,
প্ৰতিজন নিৰ্যাতিত‍ই শিৰত গুজি লব
সেই প্ৰাৰ্থনা
সহস্ৰ সন্ধিয়াৰ নিৰাগ দ্যুতি পাৰ হৈ অহা;
ওভতনিৰ বাটবোৰত
আমি যিদিনা ঘুৰাই পাম আমাৰ আত্মাক
প্ৰাচীন হাতবোৰে ওভতাই দিব আমাক সিদিনাই
ওৰ নপৰা পোহৰৰ নিজান নিসৰ্গ ,

নেদেখাকৈয়ে দেখিলো তোমাক,
নিৰল পাৰ্থিৱতাৰ নাভিত ফুলি ৰ’ল
সন্মোহিত শূন্যতাৰ সুনীল ৰুদ্ৰাক্ষ !!

*******************
১৭-০৬-১৪
বাটৰ খবৰ
========

এই কাৰণেই পৃথিৱীয়ে ভাল পায় চৰাইবোৰক,
ডাৱৰৰ বিশ্বস্ত বৰষুণজাকক;
এই কাৰণেই
ব’হাগৰ বেলাড এটাই গছকি যায়
মনোজ্ঞ মাটিৰ স্তৱকক;

চিঠি এখন লিখাৰ কথা আছিল পৃথিৱীলৈ বুলি,
নিৰ্বাসিত নক্ষত্ৰবোৰৰ চুবুৰীয়েদি
ওভতি অহাৰ কথা আছিল বেলি
তোমাক বিছাৰি;
ৰামধেনু ৰঙৰ চুলি ক’ত উৰুৱাই দিলা ?
আয়ুসত দুটোপাল চকুলো বুটলি
কাৰ প্ৰতীক্ষাত ওলমি ৰ’লা
শোকলৈ বুলি ৰূপোৱালী বুকু খুলি দি ?

তুমি কান্দোনৰ পুখুৰীত পোত খাই থকা
বাৰিষাৰ এহেজাৰটা কবিতা,
নিবনুৱা ৰাতিবোৰৰ বাঢ়ি অহা বেইমান নিদ্ৰাহীনতা;
এনেকৈয়ে এদিন তোমাক ক’ম
সুহুৰিবোৰ গান হোৱাৰ কথা, গানবোৰ চিঞৰ হোৱাৰ !
এনেকৈয়ে এদিন তোমাক দিম
অৰণ্যত হেৰোৱা চিঠিবোৰৰ নীলা খবৰ...

ম‍ই যি স্বপ্নত উচুপি কান্দো
তুমি তাৰ কপাল চুই কুশল সংবাদ হোৱা,
ক’ত বিছাৰি যাও তোমাক ?
তুমি যেন সোঁৱৰণিৰ পাহৰিব নোৱাৰা সুন্দৰতা
তুমি যেন মোৰ অন্তিমটো প্ৰাৰ্থনাৰ নতজানু নিৰ্জনতা...

খৰাঙৰ অনেক খোজ পাৰ হৈ
তুলি ললো তোমাক
বৰষুণৰ মাতাল আঙুলিৰে,
বিস্ফোৰণত হাত ভৰি ছিঙা
অনেক কান্দোনৰ বেজাৰত
তোমাক চুই চালো
নিথৰ স্তনবোৰৰ শীতলতাৰে,

সপোনৰ ঢেকীয়া হৈ গজি আহা
শিলৰ সূৰ্যোদয়ত,
হাত মেলি দিয়া আৰু চুই চোৱা
জুইৰ গোন্ধে পোৰা
নুফুলা ফুলবোৰৰ মাত;

য’ৰ পৰা আৰু কোনো ওভতি নাহিল
চুমাৰ সেতুৱেদি পৃথিৱীলৈ আমাৰ
সেই পিনেদিয়েইটো অন্তিমটো বাট !!

*******************
২৩-০৫-১৪