Friday 28 December 2012


বৃদ্ধাশ্ৰম
======

সাৰ পায়েই নিজক খেপিয়াও, মজিয়াত ভৰিৰ পতা;
আমাৰ তলত অন্তহীন বাটৰ দুৱাৰ,
খোজত উঠি আহে পৃথিৱীৰ প্ৰাচীন ঠিকনা

লাখুটি মেৰিয়াই আয়ুসৰ সোতোৰা পোছাক,
ক’ত ৰ’দাও, ক’ত ৰ’দাও?
উৰ্দ্ধক’মাৰ ভিতৰৰ সংলাপ হৈ
জীয়াই আছে এতিয়া সময়,
ব্যৰ্থ হাতত শূন্যতাৰ দস্তখত;

বগাকৈ বগলী উৰি যায়
পাখি মেলি আঙুলিৰ নখত
বেদনা নামৰ বগা ফোট,
সাৰে আছো ম‍ইও মৃত্যু তোৰ শেষ অহংকাৰত,
নিৰুত্তৰ বাহুবন্ধত মৰিশালি হৈ শুই আছে
জীৱনৰ অলেখ প্ৰশ্নবোধক ;

===================
২২-১২-১২

Friday 21 December 2012



পূৰ্ণিমা
=======

আকাশত জোন নহয়
এটা খেয়ালী ৰাগৰ অনুশীলন,
ইয়াত হাত মেলি বুদ্ধ, পৃথিৱীৰ শেষ প্ৰাৰ্থনাত ;
আমি ছাই হৈ জ্বলো এখন চুমাৰ শ্মশানত,
ভ্ৰান্তিৰ প্ৰতিধ্বনি হৈ জিৰাও
উপাসনাৰ সুশীতল ঔৰষত;

মোৰ বাবেই হয়তো তেওঁ ৰৈ আছিল
অথবা তেওঁৰ বাবে ম‍ই;
আপেক্ষাৰ দৰ্শন তিয়াই যি নামি আহিছিল
সেয়াতো বিষাদ নাছিল,
শোকৰ ঐতিহ্য ভাঙি
আমাৰ চকুত গজিছিলহি সুঠাম ৰাতিৰ উপনিষদ ;      

বুকুত নিখোজ কোনো এটা অৰ্থৰ বাবে
বোধিদ্ৰুমৰ শিপাত পাহ মেলিছিল তৃষ্ণাৰ প্ৰতিভাই ,
শূন্যতাৰ শ্লোক আওৰাই
ভালপোৱাই তিয়াইছিলহি সেই কবৰৰ ধ্যানমগ্ন মাটি
যাক বিচাৰি ম‍ই দুহাত মেলিছিলো;
চুব খুজিওতো তেওঁক চুব নোৱাৰিলো,
ওভতাই দিব নোৱাৰিলো অস্বীকাৰ কৰি অহা
সেই সকলোবোৰ সত্যৰ শংখমালা ;

এনেদৰেই সময়ৰ আন এটা পুৰাতন বিশ্বাস;
হে শূন্যতাৰ ৰাতি,
বোধৰ শিপা চুই ম‍ই পাতেগজা হও !

=================
১৮-১২-১২


চিঞঁৰ
======

শব্দই যদি ব্ৰহ্ম
সেই শব্দ ৰুদ্ৰ নহ’ল কিয়?
শিল হোৱা মৌনতাই আৰু উশাহ নলয়
বুকুৰ বিনয়াবনত,
ছাটিফুটি চিঞৰবোৰে কাতৰ হৈ মাতি ৰয় বোবা ৰাতিৰ নিৰ্জনতাক ;

মুখ ঢাকি সময় সিদিনা পুনৰ ক্লীৱ হৈছিল,
কলিজা ৰেপি বিশ্বাসৰ মৃত বাৰাণ্দাত
সেহাই সেহাই পৰি ৰৈছিল হাতজোৰ কান্দোনৰ শূণ্যতা ;

এতিয়াতো অৰ্থৰ বাবেও আৰু কোনো অৰ্থ নৰল
নিথৰ শব্দ‍হীনতাই কেৱল তেওঁৰ উচুপনিৰ দেহ চুই যায়;
প্ৰাৰ্থনা নে পাপ
ক’ত বিচাৰি পামনো আমি আমাক ?

========
(দিল্লীৰ নিৰ্ল্লজ ঘ্টনাটোৰ দোষীবোৰে চৰম শাস্তি পাওক....)

২০-১২-১২

Tuesday 11 December 2012


মত্‍স্যগন্ধা
========

নদীৰ দেৱতাই তাইক মাতে
মেঘৰ মাতত চাঙত এটা সপোন
পানী বঢ়াদি বাঢ়ে;
হেঙাৰত তাই মেলি থয় দিনবোৰ
বুকুলে মেখেলাৰ ৰ’দ,
কচুপাতৰ কাণেদি বাগৰি যায় চপাৰাতি
যেতিয়া আঠুলে তিতে পানীৰ লাজ,

বৰষুণ হেনো তাইৰ পৈয়েক,
তিতিলেই তাই নাৰী হয়
তিতিলেই তাই চুৱা হয়;
কৰ্দৈ তলত ঢোৰাসাপ দৰা
ফটাকানিৰ জোনাক পিন্ধি
ক‍ইনা হয় তাই,
ফোচফোচাই ফোচফোচাই ঘুমতিবোৰ উৰ্হায়;

জৰায়ুত যে এটা শেলুৱৈ ধৰা শামুকৰ মণি,
বীজলুৱা ৰাতিবোৰ থেকেচি থেকেচি
সিদিনা গাভিন হয় আৰু এখন নদী !!

**********
০৭-১২-১২

(কবিতাটোৰ লগত এটা কাহিনী জড়িত হৈ আছে...বহুবছৰ আগত আমি সৰু থাকোতে আমাৰ গাৱলৈ মাজে মাজে এজনী পাগলী আহিছিল খুজিবলৈ..গৰমৰ বন্ধত আমি গাৱলৈ গলে তাইক দেখিছিলো....যিয়ে যি পাৰে তাইক দিছিল কোনোবাই চাউল, কোনোবাই আধলি এটা...তাইৰ এটা আচৰিত লক্ষণ আছিল, বৰষুণ দিলে তিতি তাই খুব ভাল পাইছিল, কেতিয়াও কতো বৰষুণ আহিলে আশ্ৰয়ৰ বাবে নৰৈছিল....শুনামতে তাই কোনো এখন মাছমৰীয়া গাৱৰ ছোৱালী আছিল, কুমাৰী দিনতেই প্ৰেমৰ পৰিণতিত তাই গৰ্ভৱতী হয় আৰু সমাজে তাইৰ ওপৰতে সমস্ত দোষ জাপি দিয়ে....অৱশেষত তাই  এটা মৃত সন্তান জন্ম দি মানসিক ভাৰসাম্য হেৰুৱাই পেলায়...তাৰ পিছৰ পৰাই তাই এনেকৈ মগনীয়া হৈ আমাৰ গাওঁখন আৰু ওচৰ পাজৰৰ গাওঁকেইখনৰ পৰা খোজা মেলা কৰি পেট পুহিছিল.....শেষত এদিন আমাৰ গাওঁখনৰ পৰা কিছু দূৰৈত কাষৰ নদীখনত তাইৰ মৃতদেহটো ওলাইছিল...কোনোবাই কোনোবাই কোৱা মেলা কৰিছিল তাই হেনো আকৌ গৰ্ভৱতী হৈছিল...)

Thursday 6 December 2012


পথাৰ
=====

ফৰিংবোৰে যেতিয়া গান সামৰিলে
শস্যৰ থোকত মেঘৰ ধন্যবাদ;
জাৰ বা জহ
পথাৰ মোৰ আইতাক থোৱা মাটিৰ ঢিপ;
পথাৰ মোৰ সৌন্দৰ্য্যৰ শেষ আৱিস্কাৰ,
তেজৰ প্ৰিয়তম ছনেট !

*******
৪-১২-১২