Friday 17 January 2014

পৌৰুষ
=======

আমি সময়ৰ শ বোৰ চিপজৰীত তুলি দিলো
গধূলিৰ গিলাচ বোৰ ওপঙি আহিল
নিদ্ৰা আৰু আলিঙ্গনৰ তেজগোৰা নৈত,
কাৰ বা নাম ওলমি আছিল প্ৰতীক্ষাৰ ফলকত ?
আমিয়েইতো গুজি দিলো ভালপোৱাৰ দুখন ৰুটি
পাপৰ ঠেৰেঙা দুহাতত,
আৰু ৰৈ থাকিলো
ইটোৱে সিটোৰ আপেক্ষাত
বুকুৱে বুকুৱে এখন বেথেলহাম লুকুৱাই;

ওভতনিৰ বাট এটা হেৰুৱাই এদিন আমি চাই ৰৈছিলো পৰস্পৰক
আমাৰ বুকুত শিল হোৱা সেয়া শব্দৰ শেষ মৌনতা,
ইডেনৰ সৰিসৃপ হৈ
আমাৰ ডিঙি মেৰিয়াই সাৰে ৰয়
হাহাকাৰৰ দৰে সেয়া অনিবাৰ্য নিসংগতা;
কাক চুই আহিলো স্পৰ্শৰ শেষৰটো শব্দৰে ?
কাক এৰি আহিলো আপেক্ষাৰ শেষৰটো অৰ্থৰে ?

সময়ৰ সেঁওতাত অপলক এটা সূৰ্য
যিদিনা তিৰবিৰাইছিল
আমি পুৰুষ হৈছিলো,
গ্লানিৰ ভস্ম হাড়ত সানি আমি হৈছিলো শূন্যতাৰ সাধক,
যাৰ বাবে আমাৰ এই অনন্ত সাঁতোৰ
সেই বিষাদ আছিল আমাৰেইতো শিৰত জী উঠা
চিৰপ্ৰণয়িণী প্ৰমদ্বৰা;
আমাৰ আলিঙ্গনৰ প্ৰাঙ্গন পোহৰাই গুচি যোৱা সেই বিষন্ন খোজ
আমাৰেইতো মোক্ষম প্ৰণয় ৰু-ৰুৱাই জ্বলি উঠা;

যিমানেই জীৱন্ত সিমানেই মৃত যেন আমি,
চকুত বেথাৰ ব’হাগ আৰু জিভাত নিৰাহাৰ মাঘ লৈ
বৈ যাও মাথো নিজৰ নামৰ শূন্যতালৈ,
খোজত বাটবোৰ আওজাই থৈ
জেপত গুজি লও বিষাদ আৰু আকাল;
কণ্ঠৰ কৰুণতা উৰি হাতৰ ৰেখাবোৰ সাৰ পায় মহীয়সী ৰাতিৰ মুঠিত
সিৰাত যাৰ অবিনাশী আপেক্ষা,
অশ্ৰুৰ শিপাত ফুলি ৰয় আমাৰ গ্লানিবোধৰ প্ৰাচীন পৌৰুষ
আৰু স্পৰ্শাতীত আঙুলিৰ কোৰ্হাল;

উচুপনিৰ এটা গোন্ধ ঠিক জন্মৰ বাটতে এদিন
কোনো সতীৰ চিতাৰ দৰে জ্বলিছিল,
নাভিত আমাৰ আজন্মা আয়ুস
কোনো নিৰ্যাতিতৰ কফিনৰ দৰে
এদিন শেষবাৰৰ বাবে ফেকুৰিছিল !!

**************************
১৭-০১-১৭