Tuesday 13 March 2012


এজন সেউজীয়া কবি
-------------------

বিষাদৰ বৰ্ণমালাৰ
অস্থিৰ দুই এটি বৰ্ণ তুলি
তেও যেতিয়া কবিতা লিখে,
দুখৰ ভাগৰবোৰে
স্মৃতিৰ বাটতো পাৰ হৈ আহি
আপেগোপে তেঁওৰ কবিতাতে জিৰাইহি;

তেঁওৰ কবিতাৰ অনুভৱী দুহাতত
বিষাদৰ সেউজীয়া পাণ্ডুলিপি
দুখৰ পোকে কুটি শেষ কৰা তাৰ প্ৰতিটো পৃষ্ঠা;
আলফুলে লুটিয়াব খুজিলেও
যেন নিশাহৰ ভৰতে সুলকি পৰে
নিহীত ভালপোৱাৰ বিনম্ৰ আস্থা;
কেৱ্ল আঙুলিৰ আগৰ ৰুক্ষতাত লাগি ৰয়
সেউজীয়া কবিৰ
আন এটা অনুভৱৰ কবিতা !
কবিতো নহয় তেঁও
মাথো নষ্ট হাতেৰ
কাগজৰ শুভ্ৰতাত সানি যায়
কবিতাময় কলংক;
বিৰামহীন হৈ স্তব্ধতাৰ মুগ্ধতাত
মনে মনে তেওক দেও দি যায়
তেঁওৰেই অস্থিৰ সংগ
.....কবিতো নহয় তেঁও ...!
তথাপি পৰি ৰ’ল কবিতাৰ যুৱঁলিত
নষ্ট কবিতাৰ প্ৰহৰী হবলৈ;
কবিতাৰ বহীত কবি এতিয়া মৃত
কিন্তু কবিতা এতিয়াও জীৱন্ত.....

************
                 ১২-০৬-০৩

No comments:

Post a Comment