উচ্চাৰণ..

ষ্টেশ্যন
-------

বুভুক্ষু ইতিহাসৰ যাত্ৰিক আমি I জীৱন এটা চৰম অবাস্তৱ I
উকামুৰিৰ গৰ্ভৱতী সপোনৰ কলংক বহন কৰি
বেচিজিল ৰেল ক্লীৱ ঘোৰা I

স্বৰলিপিৰ বহীত
অযুত ফেহুজালিৰ ফেকুৰৰ গান I নিৰ্বানৰ
কাঢ়া ধপাত টানি ৰৈ আছে প্ৰাণহীন ষ্টেশ্যন,
ৰাতিৰ অৱসাদত I

বলিশালত কিমানটা ছাগলীৰ কটা মুৰ বন্ধু ??
কিমান টকাৰ পূণ্যৰে ধুই ললা
পাপৰ উফি I পলাশত জুইৰ ঘা আৰু
চহৰীয়া কৃষ্ণচূড়াত বীৰ্যৰ চেকুৰা ;
বেশ্যাৰ স্তনৰ কাঠৰ ঘোৰাত শ্বাপদ বুৰন্জীৰ
ভোকাতুৰ জাপ ,
কিন্তু ষ্টেশ্যন ক’ত.........?

মহানগৰৰ কলাফুলত চেলাপতীয়া জোক ,
হুমুনিয়াহৰ শিল্পত সোণৰ হৰিণ আৰু
ফেপেৰি পতা জোনাক,
সকলো অৰ্থহীনতাৰ পাণ্ডুলিপি ;
আৰু আমি পয়ালগা ঘূণৰ জীৱাশ্ম !
চিলনীৰ জীয়েকৰ হাড়ত গজা নষ্ট নক্ষত্ৰৰ
নেগুৰত ধৰি, দহহাত চুলিৰে বগাই আহে
কত নিৰুদ্দেশ আত্মা ;
উন্মাদনাৰ দেহত বাগৰে সহস্ৰ মৃত্যুৰ ঘাম-
অ'.....ঈশ্বৰহীনতাৰ ঈশ্বৰ
জীৱনৰ বাবে আয়োজনৰ আমাৰ যে একান্তই অভাৱ II

ষ্টেশ্যনৰ কোনোবা কাপ চাহৰ ধোৱাত এদিন
ভোকৰ পলসত গজিব কোমল চাবুক ,
ভৱিষ্যত আমাৰ এটা ব’দ অভ্যাস, এটা মাতাল বেলি ;
বতিয়াই পৰি থাকে প্লেটফৰ্মত I
দশৰথৰ শব্দভেদী কাড়ৰ আগত আমি সদায় মৰো
মৈথুনৰত হৰিণ হৈ,
প্ৰতিটো ষ্টেশ্যনৰ বেটুপাতত ;

প্ৰেয়সী চহৰত এতিয়া ৰিক্সাৱালা জোন,
কেকোজেকোকৈ টানিছে এখন ভঙাছিঙা আকাশ ;
আমাৰ কংকালত বাজে
মেকুৰীৰ ডিঙিৰ টিলিঙা ;
পাহৰণিৰ সৰ্বোত্তম শিল্পত
স্মৃতি আমাৰ পোৰামাটিৰ বাচন I
পৃথিৱীৰ শেষৰটো শ্টেশ্যনত টিকত আমাৰ
মাথো শামুকভঙা চৰাইৰ দুখ !!

   ********
                 (১৫-০১-১২)