উচ্চাৰণ..

হিউৱেনচাং-এটা প্ৰেমৰ কবিতা
===================

কৰতোৱা, কামৰূপ আৰু কঠন্দা ফুল
তোমাৰ নঙলামুখৰ....
ধেত্‍ !
চবতে আউল আৰু আউল !
বুৰণ্জীৰ ধুৱলি বাটেৰে অৱশেষত
উপায়হীন হিউৱেনচাং বহি ৰয় মোৰ পঢ়া টেবুলত;

বাহিৰা বহীৰ শেষ পৃষ্ঠাত
কত য্তন কৰি লিখা এটা
অকোৱা পকোৱা H -
হিউৱেনচাঙৰ নহয়,
আৰু ইপাৰ সিপাৰ এদাল সোণালী কাঁড়
শালি ধৰি বুকু !
উইংচাং কলমৰ নিবেদি বিয়পি পৰে
কোনোবাটো ৰাতিৰ পৃষ্ঠাত
দুটোপাল হেঁহো-নেঁহো চিঞাঁহীৰ দূঃসাহস;
আৰু
ৰুণ দিয়া আখৰবোৰৰ দুৰ্জয় ৰাতিৰ সিদ্ধান্ত
সদায় পুৱা চেপেটা লাগে
স্কুলৰ বহীৰ জিলৰ ভিতৰত,
মাত্ৰ ৰঙা ফিটাৰ এদাল
বেণীয়েদি বগাই বগাই
হিউৱেনচাং যেন সদায় হেৰায়
এটা মৌপিয়া হাঁহিৰ ৰ’দঘাই নগৰত;

কথাবোৰ ঠিক কেনেকৈযে আৰম্ভ হৈছিল,
চিনাকি দুটা চকুৰ পৰা হ্ঠাতেই এদিন
দুটা সোণপোক উৰি আহি
বুকুৰ কুঁহিপাততে আঠা লাগি ৰৈছিল;
তাৰপিছতেই কোনোবাখিনিত এচিকুট বিষ
আৰু বিষত এসাগৰ মিঠা....
এটা ভাললগাৰ আশ্বৰ্য্য অন্যমনস্কতাত,
এটা ৰাগীৰ সোণালী জঠৰতাত
জেচন, টাৰ্জান আৰু চাঁন্দমামা
চব যেন এলাগী হৈ পৰি ৰৈছিল
এটা নতুন খেয়ালৰ শিতানত !

ডেউকা মেলি উৰি যোৱা
সেই সময়ৰ বুলবুলি,
আৰু চাঁও নাচাঁও দুটা চকুৰ আকুল সংশয়
বুকুতেই যেন ৰৈ গল এটা অভিমানৰ বাহ বান্ধি,
পিছে মৌনতাৰ জ্যোতিস্কৰ আৰত
তেওঁতো কেতিয়াও দেখা নাপাব
এই নক্ষত্ৰৰ চুবুৰী,
সেঁন্দুৰৰ কক্ষপথ পাৰ হৈ
হ’ল বুলিয়েই কেনেকৈনো কও তেওঁক
মোৰ পাছৱৰ্ডত আজিও আঠটা "H " আছে বুলি !!

***********
১৫-০৮-১২