উচ্চাৰণ..

‎(কাব্য উপন্যাস)-
ভঙাগড়ত এপ্ৰিলৰ এটা নতুন এপিটাফ
_____________________________

ঠিক সন্ধিয়া হও নহওতেই
ভঙাগড় গাভৰু হ্য়;
আবেগেৰে চপচপীয়া হয়
ভঙাগড়ৰ বুকু ভঙাগড়ৰ চকু !
কিনকিনিয়া বৰষুনত আঠা লাগি ধৰে
ভঙাগড়ত দুপৰীয়াৰ হালধীয়া কামিজ !
************

আৰু আন এজাক বৰষুণত ক্ৰমশ
তিতিব ধৰিছো মই;
ক্ৰমান্বয়ে হেৰুৱাব ধৰিছো
মোৰ সমস্ত শব্দ, সমস্ত আখৰ;
মোৰ বুকুৰ ভিতৰত
ঠিক কাইটিয়া লতা এদালৰ দৰে
লহপহকৈ বাঢ়ি আহিছে
এটা উচপিচনিৰ বীজ;
তেজৰ চোলা পিন্ধি
ক্ৰমাত্‍ ৰঙা হৈ পৰিছে মোৰ হৃদয় !

এটা যন্ত্ৰণাৰ এপ্ৰিল-
-----------

এপ্ৰিলৰ চাৰিআলিত এদিন মই বাজি আছিলো
উচুপনিৰ কৰুণ সুৰ এটা হৈ....
অন্তহীন শূন্যতাৰ পলসত
জীপাল হৈ মই বাঢ়িব ধৰিছিলো
ইউকেলিপ্তাছ হৈ শূন্যতাক চুবলৈ ;
আৰু বহাগৰ পেৰাগ্ৰাফ এটাত
এদিন হঠাত্‍ দেখিছিলো তোমাক-
মোৰ সপোনৰ প্ৰেমময় নাৰীক
......................
আৰু তেতিয়াৰে পৰা ক্ৰমশ মই অনুভৱ কৰিছো
কাইটিয়া লতাদালে মোক মেৰিয়াই ধৰিছে
পৃথিৱীৰ সমস্ত প্ৰেমিকৰ সপোনেৰে,
ক্ৰমশ মই অনুদিত হৈছো
এটা তীব্ৰ যন্ত্ৰণালৈ,
ক্ৰমশ জ্বলি জ্বলি ছাই হৈ উৰিছো মই
মোৰেই বুকুৰ ভিতৰত,
ক্ৰমশ য্ন্ত্ৰণাৰ এটা উজ্জ্বল ৰঙা ৰঙ হৈ পৰিছো মই,
তোমাৰ প্ৰিয় ফুল গোলাপৰ দৰে;
আস.....
যদি কব পাৰিলোহেতেন তোমাক
কিমান প্ৰেমিকৰ বুকুৰ তেজ সানি
এপাহ গোলাপ ৰঙা হয়,
যদি বুজাব পাৰিলোহেতেন তোমাক
কিমান তেজৰ খটখটি পাৰ হৈ,
তুমি স্থাপিত হৈছা মোৰ বুকুৰ শেষ পৰিসীমাত ...
*****************

কি হৈছে মোৰ.......?
কি মোৰ বুকুতো পোখা মেলিব ধৰিছে
সেই নিষিদ্ধ বৃক্ষৰ গুটি ?
কি ময়ো ডুবাৰু হব ওলাইছো
সেই নিষিদ্ধ সাগৰত....?
নাই নাই নাই
উৰুখা চালৰ সুৰুঙাৰে দেখা জোনতো
মই যে থপিয়াই অনাৰ কথা আছিল
মোৰ আইৰ বাবে......
কিন্তু....................
************

পুনৰ এপ্ৰিল ,
পুনৰ এজাক উদাস বৰষুণ
মই যে আজন্ম বৰষুণৰ প্ৰেমিক ;
..............
আজি পুনৰ মই মাতাল হম
বৰষুণত তিতি !
হোস্টেলৰ ১১৯ নম্বৰ ৰুমত
আজি উদযাপিত হব এটা য্ন্ত্ৰণা !
আজি পুনৰ লিখিম তোমাৰ নাম
ফিৰফিৰিয়া জোনাকৰ ৰঙীন কাগজত,
আজি পুনৰ
বৰষুণৰ গভীৰ টোপাল হৈ তোমাৰ খিৰিকিমুখ্ত
ওলমি ৰব মোৰ ভালপোৱা-মোৰ সীমাহীন য্ন্ত্ৰণা !!
................
বৰষুণৰ চিপচিপ মাতে ক্ৰমাত্‍ লৈ আহিছে
তোমাক মোৰ কাষলৈ.....
ক্ৰমাত্‍ ওচৰ চাপি আহিছো
মই তোমাৰ
অথবা তুমি মোৰ !
এয়া ক্ৰমশ অনুভৱ কৰিব পাৰিছো মই
তোমাৰ উশাহৰ তন্ময়তা...
তোমাৰ নিশাহৰ দীঘলীয়তা...
তোমাৰ ওঠৰ বাঙ্ময়তা !!
ক্ৰমশ....
ওভতি জানো তুমি যাব নোৱাৰা.....??
************

Excuse me নিশা..... sorry sorry নিশিগন্ধা
অলপমান শুনাছোন
............
তোমাক বিছাৰিব গৈ মই নিজকহে হেৰুৱালো
এতিয়া মই কি কৰো কোৱা ?
নিজকেই বিছাৰো নে.........!
তোমাৰ ওঠৰ নিশ্চুপ প্ৰণালীত
মই এতিয়া সন্ধিয়াৰ নিৰুদ্দেশ নাও !
ভালপোৱাৰ সমস্ত কৰুণতাৰে মোক তোমাক চুব দিয়া
উন্মোচন কৰিব দিয়া
তোমাৰ শৰীৰৰ সমস্ত ৰহস্যৰ সেউজীয়া ;
হে মোৰ সপোনৰ প্ৰেমহীনা নাৰী-
মাতাল জোন হৈ মোক
উদয় হবলৈ দিয়া তোমাৰ ওঠৰ অহংকাৰী আন্ধাৰত ........
*************

"সাগৰ সাগৰ .....কি হ’ল তোমাৰ ?
ইমান দিনৰ মুৰত লগ পাইও
তোমাৰ ওঠত নিঃশব্দতাৰ গান যে ?
এবাৰো যে মোৰ ফালে চোৱাৰ
তন্ময়তাৰ অভাৱ আজি তোমাৰ চকুত !
এবাৰো কি তোমাৰ জানিব মন যোৱা নাই
কেনে আছে তোমাৰ নিশাজনী,
কেনেদৰে এটা য্ন্ত্ৰণাৰ উকমুকনি লৈ
দিন কটাইছে তোমাৰ নিশাজনীয়ে....
........................................
প্লিজ সাগৰ কি হৈছে তোমাৰ কোৱা ?
মোৰে শপত
তুমি কিবা এটা কোৱা;
তুমি মৌন হৈ ৰলে
এনেদৰে মোৰ কাষত ,
সময়ো যে থমকি ৰব খোজে
অপ্ৰেমৰ কঠিন দুখত..."
...................
মৌনতাৰ এটা দীঘ্ল পেৰাগ্ৰাফ
...................
"মই যাবলৈ ওলাইছো নিশা
কেতিয়াও ঘুৰি নহাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে,
আইৰ চকুৰ সেই ভাগৰো ভাগৰো সপোনটোক
নতুন তেজ দিবলৈ,
অলেখ ভোকতুৰ আৰু আশ্ৰয়্হীনৰ বাবে
এটা শব্দ হবলৈ ;
মই যাবলৈ ওলাইছো তোমাৰ ওচৰৰ পৰা,
মোৰ জীৱনৰ ওচৰৰ পৰা..."
............................
পুনৰ এটা নীৰৱতাৰ পেৰাগ্ৰাফ ,
এটা উচুপনিৰ সমাহিত কবিতা
আৰু........
"জানা সাগৰ
যোৱা ৰাতি মোৰ একচিপ টোপনি নাছিল;
আপেক্ষাৰ অধীৰ আগ্ৰহত
চকুপানী হৈ টোপটোপকৈ সৰিছিল
মোৰ ঘুমতি;
তোমাক লগ পোৱাৰ কাইটিয়া কাইটিয়া সপোনত
ভাঙি পৰিছিলো মই
কাচৰ খাৰুৰ দৰে l
শাওনৰ শিমলুৰ দৰে
সময়ে অসময়ে তিতিছিল মোৰ গাৰু,
তোমাৰ চকু দুটাই যে বাগৰ সলাই থাকে
মোৰ বুকুৰ কেকুৰিত,
তোমাৰ নিশাহে যে বাট বিচাৰি
ঘুৰ্মুটিয়াই ফুৰে মোৰ সপোনৰ চুবুৰিত.....
মই কেনেকৈ শুম কোৱা...?
ইমান সপোনৰ কবৰ বুকুত লৈ
মই উশাহ কেনেকৈ লম কোৱা.....?
কেনেকৈ উশাহ লম....
কেনেকৈ.....?"
.............................
.............................
"নিশা সপোনেৰেতো পেট নভৰে,
পেট ভৰে-
কাৰোবাৰ এডোখৰ ৰুটিৰে
আৰু কাৰোবাৰ এডোখৰ কেকেৰে !
এই এডোখৰ ৰুটি আৰু কেকৰ মাজত
যিখিনি দূৰত্ব,
সেয়াইতো পৃথিৱীৰ শেষ সত্য;
এই সত্যৰ বাবেইতো ভাঙি পৰে
মোৰ দৰে অলেখ কাঙাল প্ৰেমিকৰ
সপোনৰ গম্বুজ ;
এই সত্যৰুপী আকোৰগোজ কুকুৰটোক
পৃথিৱীৰ শেষ দিগন্তত কবৰ দিবৰ ববেই
মই যাব ওলাইছো নিশা
সমস্ত দুখৰ নতুন পৰিচয় পত্ৰ লৈ....
তুমি নাকান্দিবা নিশা
নহলেযে তোমাৰ চকুপানীয়ে
ঢাকি ধৰিব আহিবলগীয়া পূৱাটোক
তুমি নাকান্দিবা...."
**************

পুনৰ ৰুম নম্বৰ ১১৯
----------

এয়া এপ্ৰিলৰ শেষ স্টপেজটোত
অকলে মই.....
তোমাৰ বুকুৰ ডাক বাকচটোত
পেলাই থৈ আহিছো আজি
মোৰ সুখৰ সমস্ত চিঠি !
আজি শেষবাৰৰ বাবে মই
পুনৰ মাতাল হম
এজাক তেজৰ বৰষুণত তিতি....
আজি পুনৰ উদযাপিত হব
১১৯ নম্বৰ ৰুমৰ কৰিডৰত
এপেগ দুপেগ মোৰ ভালপোৱা....
আজি শেষবাৰৰ বাবে উদয় হব
অভিসাৰি জোন মোৰ খিৰিকিমুখত !
............................

এয়া বাহিৰত পুনৰ প্ৰেমিক বৰষুণজাক,
চিটিকনিয়ে তিয়াই পেলাইছে মোক
কলিজালৈকে....
(হয়তো তোমাকো!)
মোক মাফ কৰি দিবা নিশা
তোমাৰ হব নোৱাৰিলো !
.......................
তোমাক দেখাৰ দিন ধৰি যে
মোৰ শূণ্যতাৰ অসুখ,
কুষ্ঠ ৰোগীৰ দৰে
ক্ৰমাত্‍ ক্ষয় হৈ গৈ আছো মই
তোমাৰ চকুৰ সংক্ৰামক স্পৰ্শত !
সেউজীয়াৰ সমস্ত সপোনৰ যেন
মোৰ বুকুত আলহী ঘৰ !
........................
তুমি মোৰ নিসংগতাৰ আলহী,
মোৰ সুখৰ সমস্ত নদী
তোমাতেই আৰম্ভ হৈ তোমাতেই শেষ;
তেজে যিমানলৈকে ঢুকি পায়
তাতকৈ বেছি গভীৰলৈ তুমি
শিপাই আছা মোৰ বুকুত !
ক্ৰমাত্‍ নিজক খান্দি মই
তোমাক আৱিস্কাৰ কৰো
মোৰ উশাহৰ বাগিচাত !
তুমি মোৰ সুন্দৰতাৰ সমস্ত সংজ্ঞা
তুমি মোৰ সমস্ত য্ন্ত্ৰণা
তুমি .....মাথো তুমি......!
.................
মই যে প্ৰোথিত হোৱাৰ কথা আছিল
তোমাৰ ওঠৰ আদ্ৰতাত ,
মইতো বাঢ়ি অহাৰ কথা আছিল
তোমাৰ চুলিৰ আন্ধাৰত
এটা ধূনীয়া অমাৱস্যা হৈ!
তোমাৰ চকুৰ মাতাল ঘোৰা দুটাই
খহাই যোৱাৰ কথা আছিল
মোৰ যন্ত্ৰণাৰ সমস্ত গড়া..
......................
আৰু এতিয়া ,
ক্ৰমশ এটা খঙাল এন্দুৰে চক্ৰাকাৰে
পৌনঃপৌণিক ভাৱে খামুচি খহাই পেলাইছে
মোৰ হৃদয়ৰ প্ৰতিখন দূৱাৰ,
প্ৰতিখন খিৰিকি !
আ...স.............

বাহিৰত বৰষুণজাকে কাতৰ হৈ
মোক বাৰে বাৰে মাতিছে....
বাৰে বাৰে উজুটি খাইছো মই
তোমাৰ বুকুলৈ যোৱা বাটতো বিছাৰি......
তোমাৰ চকুৰ উপত্যকাত মই
মৌ মাখি হৈ গুনগুনাব খুজিছিলো ;
তোমাৰ বুকুৰ ফেৰেঙনিত পোখা মেলিব খুজিছিলো
পৰজীৱি হৈ...........
.......................
আস বাৰে বাৰে উজুটি খাইছো মই.....
.......................
বৰষুণজাকে চাগে
তোমাকো শুবলৈ দিয়া নাই নহয়..?
গাৰুটোকে বুকুত হেচি
তুমিও চাগে উচুপি উচুপি মোৰেই কথা ভাবিছা !
হোষ্টেলৰ এমুৰে তোমাৰো ৰুমত
এতিয়ামানে দুখে এঙামুৰি দিছে কিজানি...
.........................
বাৰে বাৰে উজুটি খাইছো মই
বাৰে বাৰে.....
..........
নিশা মোক মাফ কৰি দিবা.....
..........
i will live in thy heart
die in thy lap
and be buried in thy eyes
মোক মা...ফ....কৰি দিবা.....

----##-----