উচ্চাৰণ..

বৰষুণৰ ৰাতিত এজন কবি
=================

ওৰে ৰাতি বৰষুণ দিয়াৰ পিছত
ৰাতিপুৱালৈ আকাশখনে শোৱাৰ যো-জা কৰিছিল;
কিন্তু কবিৰ দুচকু আছিল আমেজহীন, আবেগহীন
আৰু বৰষুণে ধুওৱা সেউজীয়াবোৰ
অনুবাদ কাৰিবলৈ অনুভুতিবিহীন ;
ওৰেটো ৰাতি মমৰ বিষাদময় পোহৰত
বেষ্টিত হৈ ৰৈছিল কবিৰ ভাগৰ,
বৰষুণৰ অস্থিৰ ভুণভুণণিৰ মাজতো
যোৱাৰাতি সি শুনিছিল
এটা নৈপৰীয়া নিচুকণি গীত
বৰষুণৰ ফাকে ফাকে গা বচাই
শব্দকেইটা যেন তাৰ কাণলৈকে আগুৱাই আহিছিল,
সোঁৱৰণিত যাৰ শুই আছিল তাৰ অতীত;

ওৰেটো ৰাতি বৰষুণ দিছিল,
নিহালী তলৰ উমবোৰো
কবিৰ আপেক্ষাত এসময়ত ভাগৰি পৰিছিল,
কিন্তু কবি শুব পৰা নাছিল;
নৰীয়াগাৰে কপি কপি তাৰ মেজত
মমৰ পোহৰৰ উম লৈ পৰি আছিল এটা কবিতা,
এমুৰে দোৱাতৰ ভিতৰৰ শূন্যতাত
আন্ধাৰৰ আৰ লৈ বেচ আমেজেৰে
আওজি আছিল এটুকুৰা ক্লান্ত নীৰৱতা;

শেষ প্ৰহৰ ৰাতি
জোনাকী পৰুৱা কেইটামানে
ভুমুকিয়াই চাইছিলহি কবিৰ কোঠা,
কিন্তু কবি শোৱা নাছিল
ছাদত তেতিয়াও বৰষুণৰ ব্যস্ততাৰ অহা যোৱা ;

ওৰে ৰাতি বৰষুণ দিয়াৰ পিছত
চিনাকি কবিৰ কোঠাত
ৰাতিপুৱাটোৱে অচিনাকি গাভৰুৰ দৰে
লাজ লাজকৈ সোমাই দেখিছিল
কবি তেতিয়াও শোৱা নাছিল,
মেজতে মুৰ থৈ নিস্পন্দ বুকুৰে
কবিয়ে জানো কি ভাবি আছিল
মমদালো দেখোন তেতিয়ালে নুমাই আছিল ;

************
১০-০৫-০৩