উচ্চাৰণ..

বিষ্ণুৰাভালৈ এটা কবিতা-

স্বাধীনতাৰ পিছত
------------------

আৰু কেইজাক ধুমুহা পি
শান্ত হৈ থাকিব এই ৰাতি ?
প্ৰতিশ্ৰুতিৰ দোল কটা চিলাবোৰ দুলি আছিল
পাৰ হৈ যোৱা চিঞঁৰবোৰৰ বিক্ষোভ কপাই !

বিৰিণাপাতৰ পেপাঁ বজাই
সাচঁতীয়া লৰালিবোৰ গ’ল যি গ’লেই,
ওভতনিৰ বাটত এতিয়া মাথো
অশুচি হাড়বোৰৰ পহৰা;

বিষ্ণুৰাভা,
ইটাভাটাৰ অঙঠাই দহি আছে এতিয়াও
ক’লাপৰা কলিজাবোৰৰ ভোক,
নোমাল হাতবোৰে এতিয়াও
ৰাজপথতে উলংগ কৰে
বিব্শ নাৰীবোৰৰ দেহা,
মাথো কাতৰ বতাহৰ সোঁ-সোঁৱনিয়ে
এতিয়া আৰু নুলুটিয়াই
"ডাচ কেপিটেল"ৰ পৃষ্ঠা;
আগৰ দৰে
বুকুৱে পিঠিয়ে লৈ হলেও বুলেটৰ দাগ
কোনোৱে নিলিখে আৰু কেঁচা কলিজাত
সেই দূৰ্দান্ত নাম-
স্বাধীনতা, স্বাধীনতা, স্বাধীনতা !

চালাম থুকি বেকা হোৱা হাতবোৰৰ বাবে যে
কাঁচিবোৰ খহতা,
নাঙলবোৰ গধুৰ
আৰু স্বাধীনতা-
সুলভ সন্ধিৰ এক জৰাজীৰ্ণ দেৱাল লিখ্ন,
আবেগৰ ৰঙীন বিগূল বজাই
ছদ্মবেশী শোষণৰ জঘন্য বিপণণ;
বাট হেৰুৱাই
বিপ্লৱো যে এতিয়া এটা
আধাজ্বলা বাৰুদৰ স্বপ্ন,
এটা বন্ধ্যা সপোনৰ নিৰুত্তাপ স্মৃতিবিভ্ৰম;

শলিতাত লৈ গৰীবৰ তেজ
এনেকৈয়ে জ্বলে এতিয়া ইয়াত
স্বাধীনতাৰ নুমাও নুমাও তৰা,
আৰু গাতে গা লগাই পাৰ হৈ যায় নিৰ্বিঘ্নে
চিকাৰী চৰাইৰ ঠোটৰ বতাহ;
কোটৰগত চকুবোৰত
তোমাৰ দৰে,
ওৰে ৰাতি সাৰে ৰয় মাথো
অযুত শ্বহীদৰ নিদ্ৰাহীন হুমুনিয়াহ !

বিষ্ণু ৰাভা-
বজ্ৰ হুংকাৰেৰে সকিয়াই এই কিন্নৰ সময়ক,
কলিজাত পুতি দিয়াহি জনতাৰ
আকৌ বিপ্লৱৰ তেজেধোৱা নিচান,
লাঞ্চিত হাতবোৰ মুষ্টিবদ্ধ হওঁক;
হুচিয়াৰ কৰি বাঘৰ ছাল পিন্ধা ফেউৰাৰ জাকক,
শিল কঠিনতাৰে এলেহুৱা সিৰবোৰ
ফুলি উঠক পুনৰবাৰ,
বুকুৰ তেজেদি ধুই খহিপৰা মুকুত
তুলি দিও আইৰ পৱিত্ৰ শিৰত আকৌ এবাৰ !!

**********
            ১৪-০৫-১২