Monday 4 March 2013


আত্মগাঠা
========

The fingertips nourished
the dernful dreams
And the tortoured soul
cried out
"let the sun decline the shine
and embrace rain."
I stood there holding the hand of soluble loneliness;
Oh torpid night,
crawl into me
or let me crawl into light !!

অহাৰ জানো কথা আছিল,
পৰিভ্ৰমী চৰাইৰ দৰে ঘুৰি নোচোৱাকে
গুচি যোৱা মন্দ্ৰিত সময়ৰ,
শিপাৰ দৰে এটা খামোচ, পাহৰণিৰ কিম্বা দৰ্শনৰ;
দেহতকৈ বিশাল হোৱা কিনো থাকিব পাৰে
সেই ছায়াৰ আত্মগাঠা,
য’ত এটা বিশ্বাস
শিলৰ দৰে, অৰণ্যৰ দৰে
কেতিয়াও নসৰা টোপালবোৰৰ এজাক বৰষুণৰ দৰে
গজি উঠে শূন্যতাই কবৰ খন্দা দেহৰ মাটিত;

হাফলু হৈ পুনৰ থিয় হোৱা আন এটা মৌনতা,
যি জ্বলাই থৈ আহিছিলো মোৰ জন্মৰ পাতনিত
সেই অস্থিৰতাৰ বাহি হোৱা নৈবেদ্য
এতিয়াও কিয় ধোঁৱায়
সোৱঁৰণিৰ নাঙঠ বিগ্ৰহ তিয়াই,
অগ্নিতো কোনোকালে নাছিল সেই তৃষ্ণাৰ নাম
সৰোবৰত নামি যি আওৰাইছিল
পানীৰ ৰাগ, পিয়াহৰ মহাকাব্য;

অবিনাশী সেই স্থবিৰতাৰ বাহিৰে
সময়ৰ আন কোনো গতি নাছিল
নাছিল সলাই লব পৰাকে কোনো বেলেগ ঠিকনা,
দুৰ্বোধ্য এই শূন্যতাৰ সীমাত
নিজক বুজাবলে হয়তো জীৱনৰ
আৰু কোনো অজুহাত নাছিল
নিৰ্যাতিত সুখৰ কিছু খুচুৰা মুদ্ৰাৰ বাহিৰে !!

*****************
০৪-০৩-১৩

No comments:

Post a Comment