উচ্চাৰণ..

বাটৰ খবৰ
========

এই কাৰণেই পৃথিৱীয়ে ভাল পায় চৰাইবোৰক,
ডাৱৰৰ বিশ্বস্ত বৰষুণজাকক;
এই কাৰণেই
ব’হাগৰ বেলাড এটাই গছকি যায়
মনোজ্ঞ মাটিৰ স্তৱকক;

চিঠি এখন লিখাৰ কথা আছিল পৃথিৱীলৈ বুলি,
নিৰ্বাসিত নক্ষত্ৰবোৰৰ চুবুৰীয়েদি
ওভতি অহাৰ কথা আছিল বেলি
তোমাক বিছাৰি;
ৰামধেনু ৰঙৰ চুলি ক’ত উৰুৱাই দিলা ?
আয়ুসত দুটোপাল চকুলো বুটলি
কাৰ প্ৰতীক্ষাত ওলমি ৰ’লা
শোকলৈ বুলি ৰূপোৱালী বুকু খুলি দি ?

তুমি কান্দোনৰ পুখুৰীত পোত খাই থকা
বাৰিষাৰ এহেজাৰটা কবিতা,
নিবনুৱা ৰাতিবোৰৰ বাঢ়ি অহা বেইমান নিদ্ৰাহীনতা;
এনেকৈয়ে এদিন তোমাক ক’ম
সুহুৰিবোৰ গান হোৱাৰ কথা, গানবোৰ চিঞৰ হোৱাৰ !
এনেকৈয়ে এদিন তোমাক দিম
অৰণ্যত হেৰোৱা চিঠিবোৰৰ নীলা খবৰ...

ম‍ই যি স্বপ্নত উচুপি কান্দো
তুমি তাৰ কপাল চুই কুশল সংবাদ হোৱা,
ক’ত বিছাৰি যাও তোমাক ?
তুমি যেন সোঁৱৰণিৰ পাহৰিব নোৱাৰা সুন্দৰতা
তুমি যেন মোৰ অন্তিমটো প্ৰাৰ্থনাৰ নতজানু নিৰ্জনতা...

খৰাঙৰ অনেক খোজ পাৰ হৈ
তুলি ললো তোমাক
বৰষুণৰ মাতাল আঙুলিৰে,
বিস্ফোৰণত হাত ভৰি ছিঙা
অনেক কান্দোনৰ বেজাৰত
তোমাক চুই চালো
নিথৰ স্তনবোৰৰ শীতলতাৰে,

সপোনৰ ঢেকীয়া হৈ গজি আহা
শিলৰ সূৰ্যোদয়ত,
হাত মেলি দিয়া আৰু চুই চোৱা
জুইৰ গোন্ধে পোৰা
নুফুলা ফুলবোৰৰ মাত;

য’ৰ পৰা আৰু কোনো ওভতি নাহিল
চুমাৰ সেতুৱেদি পৃথিৱীলৈ আমাৰ
সেই পিনেদিয়েইটো অন্তিমটো বাট !!

*******************
২৩-০৫-১৪