উচ্চাৰণ..

কবিলৈ
=======

এদোৱাত চিঞাহীৰ নিৰ্জু নীলাত
তিতি আছিল তেওঁৰ আয়ুস,
এতিয়া শ‍ইচৰ শোকাকুল পথাৰ
আৰু স্বপ্নময় চকুৰ দুৱাৰদলিবোৰ ভিজিছে,
কলমৰ সেমেকা পতাত বিৰ দি ৰৈছেহি
তেওঁৰ প্ৰিয়তম শব্দবোৰৰ ম্ৰিয়মান মুখ;

অথচ,
কবিতাৰ বাবে বৰ বিশেষ আয়োজন তেওঁৰ নাছিল;
এটোপাল শুভকামনাৰ লোতক,
চিকুটি তুলি অনা অলপ
বুকুৰ তলৰ ধূলিয়ৰি মাটি;
বচ সেয়াই !
তথাপি তেওঁৰ কবিতাত
কামিজ খুলি উদং বুকুৰে ৰ’দ লৈছিল ভালপোৱাই,
বিষাদৰ অটব্য স্তৱকে
তেওঁৰ কবিতাৰ আখৰক বাট এৰি দিছিল
মুৰ দোৱাই;

লেটা ভাঙি শব্দবোৰ যেতিয়া
পখিলা হৈ উৰি ফুৰিছিল
বুকুৰ সুগন্ধি অৰণ্যত
বিষাদৰ স্নায়ুৰে জুখি চাইছিল তেওঁ
প্ৰণয়মধুৰ স্বপ্নৰ ওজন,
চেতনাৰ উন্মিলিত দুৱাৰ খুলি
ৰুই লৈছিল মৃত্যুৰ আবেগত
চিৰআত্মীয় মাটি আৰু
স্মৃতিশুৱনি শস্যক্ষেত্ৰৰ অভিনন্দন ;

কবিতা মানেইতো-
সোৱঁৰণি আৰু শান্তিৰ বিনীত শ্লোগান, জীৱনৰ প্ৰতিবাদ বাক্য;
কবিতা মানেইতো-
দুখৰ বনছাই, শিল্পকাৰ শব্দৰ মহত্তম শিল্প;
কবিতা মানেইতো-
শোকৰ শেষ আশ্ৰয়, আৰু ভালপোৱাৰ সুশোভিত গন্তব্য;


********
১৩-০৭-১২

(হীৰুদাৰ সোৱঁৰণত.........)