উচ্চাৰণ..

নৱবৰ্ষ
*******

১
==
দিনবোৰ আৰু দিন নহয় মৌ
পুৱাবোৰ নহয় পুৱা,
গানৰ দোৱান ঠোঁটত লৈ
ফেঁহুজালিতে আৰু ওলাই নাহে ৰ’দৰ দহিকতৰা ;

চৰাইবোৰে এতিয়া বুকুত উচুপি ফুৰে
এখন মৰিশালি,
ডেউকাত ভৰ দি আমালৈ জুমি চায়
বাঁহভঙা কান্দোনৰ বতাহে;

ৰ’দৰ আতচী কাঁচত এতিয়া তিৰবিৰাই জ্বলে
নিৰাহাৰ চকুৰ চুবুৰী,
শতিকাৰ উৱলা পাত লুটিয়াই
কামিহাড়ে হাড়ে উদযাপিত হৈ ৰয়
বুভুক্ষু দিন আৰু লঘোণৰ উৰুকা,

অথচ ইটোৱে সিটোক দিবলৈ আমি
জেপত কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিছো
শুভেচ্ছাৰ মুদ্ৰা,
জিভাত পিন্ধি লৈছো বোবা প্ৰশ্নহীনতাৰ শিল;

সূৰ্যাস্তৰ পৰা সূৰ্যোদয়লৈ
ৰ’দ মানে এতিয়া দূঃস্বপ্নৰ ডাকোৱাল
হতাশাৰ ফেৰিৱালা,
প্ৰাৰ্থনাৰ খটখটিৰ পৰা মিলেনিয়ামৰ দুৱাৰমুখলৈ
ৰ’দ মানে এতিয়া
এনিমিক শিশুবোৰৰ চকুত তিতি থকা
প্ৰত্যাশাৰ ঢেলাপৰা হালধীয়া !

২
==
শীত মানে এতিয়া আৰু শীত নহয় মৌ,
নহয় চুৱেটাৰ গুঠি ৰৈ থকা কোনোবা প্ৰিয়তমা,
শীত মানে দুখৰ দিছাঙত ডুবি থকা
অসহায় দলং,
মাজৰাতিৰ বৃদ্ধ অভাৰব্ৰীজ,

বাছষ্টেণ্ডৰ ফেৰেঙনিয়ে ফেৰেঙনিয়ে গজি উঠা
কুহুৰ-কুহুৰ সেই অঘৰী অৰ্কিড
টাইফয়েড অথবা নিউম’নিয়া,

নোযোৱা-নুপুওৱা ৰাতিবোৰৰ গেঙনি সী
ফুটপাথত পৰি ৰোৱা
অনিদ্ৰাৰ শলা আৰু যন্ত্ৰণাৰ চেঁচা ঊণ;

ঠেৰেঙা লাগি মৰা শিশুৰ মুখত
পিয়াহ হেচি হেচি বাউলী হোৱা বুকুত
শীত সভ্যতাৰ এক নিখুত ব্ৰাছ-ষ্ট্ৰোক,
পষ্ট’মডাৰ্ণ কোনো ঈশ্বৰৰ
এক এবষ্ট্ৰেক সপোন !!

****************
০৯-০১-১৫