উচ্চাৰণ..

কোকেইন
========

সিৰাৰ দাতিয়েদি গুছি যায় নিমাওমাও সমুদ্ৰ;
পিয়াহত পোত যায় টোপনিৰ আঙুলিবোৰ ,
হাড়ত উদযাপন কৰি নিৰ্বানৰ দিন
ধূসৰতাৰ ধ্যান ভাঙি বুদ্ধ হোৱা
আমি একোজন
ৰাতিৰ সিপাৰৰ মৌন বোধিসত্ত্ব;

কাৰ টোপনিত বাজি উঠে এখন বীণ ?
দূৰৈত থৈ আহিছিলো যে ৰাতি এটা
ওৰেটো বাট মাতি আহিছিলো যে প্ৰাৰ্থনা এটা,
এতিয়া আঙুলিত ওলমি ৰয় আক্ৰান্ত আয়ুস
চকুত জ্বলি যায় চুলেই
অশ্ৰুৰ দুৰ্লঙ্ঘ্য দৰ্শন;

আমাৰ কান্দোনৰ খটখটিবোৰ পিছলাই
ক্ৰমশ অচেতন হৈ আহে এটা বাট যন্ত্ৰণালৈ ;
শিৰৰ জীয়াতু নুমুৱাই
ক্ৰমশ জাগৃতি হৈ আহে এটা নিদ্ৰাৰ ফুল
স্বপ্নৰ ধতুৰা হাতত লৈ ;

খোজৰ দুৱাৰমুখ তিয়াই
আমি যাক বিচাৰি ফুৰিছো
সেয়া জানো কোন প্ৰতিবিম্বৰ দেহ নে আত্মা ?

আঃ অমোঘ স্থবিৰতা,
যি গতিৰ নগ্নতা ভৰিত বান্ধি ল’লো আমি
সেয়া জুই নে শিপা ?
অৰ্পিতা কোনো আৰতিৰ দৰে
অদ্ভুদ এক অপাৰ্থিৱতাৰ এটা তুমুল স্পৃহা
ঠিক ভালপোৱাৰ দৰে উদযাপিত হৈ ৰয়
নিৰ্যাতিত নাভিত আমাৰ এতিয়া;

আমি যেন পুনৰ থিয় হলো,
তেজৰ সতে সলাই ললো অনাদিৰ প্ৰথম বসন্ত,
আৰু শূন্যতাৰ সতে সময়ৰ মহান আধ্যাত্ম !

*******************
০৮-০৮-১৩